خب این هم یک حال‌خوب‌کن جدید برای اینکه قبلی‌ها را بشورد و ببرد؛ کیا پیکانتو. بعد از چند ماه، اگر نگویم سال‌ها، که تقریبا پیوسته مجبور بودم شاسی‌بلندهای بزرگ، دیزلی، بنزینی، هیبریدی و در نهایت برقی را تحمل کنم، نشستن پشت فرمان این پیکانتو کوچک واقعا دلپذیر بود.
راستی درباره شاسی‌بلندها و قوم‌وخویش کمی باریک‌ترشان یعنی «نیمه‌شاسی‌ها» اغراق می‌کنم، چرا که آن‌ها بهوضوح جذابیت‌های خاص خود را دارند، به‌همراه فضای بار زیاد و بسیاری از خریداران خودرو این روزها گزینه دیگری غیر از آن‌ها را در نظر نمی‌گیرند. اما وقتی دارید تلاش می‌کنید از خیابان‌های شلوغ و جاده‌های باریک بین‌شهری ما عبور کنید، تازه چه برسد به پارک کردن، خب، حتما منظورم را متوجه می‌شوید.
با پیکانتو چنین دردسری وجود ندارد. بعد از تحقیقات دامنه‌دار، متوجه شدم که پیکانتو با عرض یک هزار و ۶۲۵ میلی‌متر (کمی بیش از پنج پا) باریک‌ترین خودرو جدیدی است که در بریتانیا به فروش می‌رسد (یعنی به استثنای کوادریسایکل‌ها).
خب، و این واقعا یک تغییر است؛ می‌توانید بدون اینکه مدام نگران عبور ایمن از کنار یک خودرو دیگر باشید، رانندگی کنید.
همچنین در یک واکنش تقریبا هیجانی از خوشحالی، زمانی که اولین بار پیکانتو را به جاده بردم و موتور سه سیلندر پرقدرت و گیربکس دستی پنج‌سرعته آن را تجربه کردم، دیدم که دارم می‌خندم. واقعا تجربه‌ای شاد بود که این‌قدر به جاده نزدیک باشم، به معنای واقعی کلمه.
یک جورهایی به معنی مثبتش مثل این بود که به گذشته برگشته باشی.
این چندان تعجب‌آور نیست. به این معنی که این مدل از پیکانتو در واقع از حدود سال ۲۰۱۷ وجود داشته و تاکنون دو بار تغییرات ظاهری سنگین را پشت سر گذاشته است.
یک طراحی اصولا قدیمی در کمال شگفتی اکنون عمرش حتی از گارانتی هفت ساله استاندارد کیا (یا ۱۶۰ هزار کیلومتر که حالا برخی رقبا به آن رسیده‌اند) هم بیشتر شده است. این طراحی به‌خوبی دوام آورده است. بله، بیش از (اینجا نام یک ستاره هالیوودی مناسب را وارد کنید) عمل زیبایی داشته و همه این تغییرات به سودش بوده است (برخلاف...، اینجا هم نام یک ستاره هالیوودی مناسب را وارد کنید).
جدیدترین سبک طراحی «خانواده» کیا ظاهری قوی و حجیم به آن می‌دهد‌ــ بسیار امروزی‌ــ و به طراحی آن که در غیر این صورت جذاب نمی‌شد، اصالت بسیاری می‌افزاید.
مشخصات
کیا پیکانتو
قیمت: ۲۰ هزار و ۲۵۰ دلار
ظرفیت موتور: ۱.۰ لیتری بنزینی، ۳ سیلندر، پنج‌سرعته دستی
قدرت (اسب بخار): ۶۲
حداکثر سرعت (کیلومتر بر ساعت): ۱۴۵
شتاب صفر تا ۱۰۰ (ثانیه): ۱۵.۴
مصرف سوخت (کیلومتر بر لیتر): ۲۳
انتشار کربن‌دی‌اکسید (دابلیوال‌تی‌پی گرم در کیلومتر): ۱۱۶
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
نسخه دودر که کمی ظاهری اسپرت‌تر داشت، از خط تولید حذف شده و حالا تنها مدل‌های پنج‌در به فروش می‌رسند، با چهار سطح تجهیزات اصلی: «۲»، «جی‌تی‌ــ‌لاین» (GT-Line) و «۳»، به‌علاوه بالاترین و بهترین مدل «جی‌تی‌ــ‌لاین اس» (GT-Line S).
این مدل به شما یک موتور ۱.۲ لیتری چهار سیلندر «درست و حسابی» (به‌طور قابل‌توجهی اصلاح‌شده) با گیربکس خودکار می‌دهد.
اما تنها چیزی که نیاز دارید، مدل پایه‌ای است که حسابی مجهز شده و شامل دوربین دنده عقب و رینگ‌های آلیاژی خاکستری ۱۴ اینچی شیک است که سبب می‌شود بتوانید از طول کم خودرو (سه هزار و ۶۷۰ میلی‌متر/۱۲ پا) هنگام پارک کردن بیشترین استفاده را ببرید. با توجه به دماغه بسیار کوتاه وجود نداشتن حسگرهای پارک در جلو را احساس نخواهید کرد.
رانندگی با آن از آنچه تصور می‌کنید، سرگرم‌کننده‌تر است؛ با اینکه ۱۵ ثانیه طول می‌کشد تا از حالت سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و در سرعت‌های بالاتر از آن کمی پرسروصدا است. سیستم کروز کنترل و سیستم صوتی خوب همراهان بسیار خوشایندی طی مسیر به شمار می‌روند.
ظاهرا این خودرو توانایی رسیدن به سرعت ۱۴۵ کیلومتر بر ساعت را دارد اما من حتی اگر قانونی باشد، دلیل خاصی برای نیاز به امتحان کردن آن نمی‌بینم. مهم نیست؛ این خودرو به‌راحتی از پس پیچ‌های جاده برمی‌آید و هرگز احساس نمی‌کنید که چیزی از توانایی‌های آن خارج است.
این خودرو کاملا مناسب شهر است و از این رو گزینه‌‌ای ایده‌آل به شمار می‌آید و در بازاری نسبتا محدود، جایگاهش را به‌خوبی تثبیت می‌کند [و در مقایسه با رقبا برتری‌های خود را به خوبی نشان می‌دهد].
فیات ۵۰۰ هیبریدی و نسخه اسپرت‌تر «آبارت ۵۰۰» ( Abarth 500) آن بهوضوح در زمینه استایل برتری دارند و به سرعت دل را می‌برند، در حالی که آبارت با سروصدای خاص خود مانند یک شرور کوچک و پرسروصدا است.
هیوندای آی۱۰ (i10) از نظر هزینه و جذابیت به آن شبیه است و بر اساس تجربه اخیر، تویوتا «آیگو اکس» (Toyota Aygo X) که کمی بزرگ‌تر است، در مسیرهای طولانی‌تر بزرگراه، کمی به آن برتری دارد‌ــ هرچند به نظر می‌رسد که پیکانتو از فضای داخلی کوچکش کمی بهتر استفاده می‌کند. «سوزوکی ایگنیس» (Suzuki Ignis) هم یک گزینه جالب است و همین‌طور مدل جدید و بسیار سرحال «ام‌جی۳» هیبرید+ (+MG3 Hybrid).
سایر رقبای کوچک که زمانی متداول بودند، مثل فولکس‌واگن آپ (VW Up)، اشکودا سیتیگو (Skoda Citigo)، سئات می (Seat Mii) دیگر وجود ندارند (به‌ویژه از دست دادن نسخه جی‌تی‌آی آپ و مدل‌های برقی افسوس‌برانگیز است). همچنین پژو ۱۰۷/سیتروئن سی۱ (Citroen C1) قدیمی، فورد کا (Ford Ka) و البته اسمارت فورتو (Smart ForTwo).
دلایل آن به‌طور کلی مشخص است. روند حرکت به سمت برقی‌سازی سبب می‌شود که تولید خودروهای کوچک‌تر بی‌فایده شود، زیرا آن‌ها همچنین باید باتری‌های کوچک و در نتیجه، برد کمی داشته باشند‌ــ که این برای خریداران خوشایند نیست. همچنین ورود به این بخش بازار برای آن‌ها پرهزینه‌تر خواهد بود (دوره متاسفانه کوتاه اما درخشان و جذاب «هوندا ئی» به‌خوبی این موضوع را نشان می‌دهد).
خودروهای کوچک سودهای کمی به همراه دارند و از این رو یک خودروساز به امید حفظ فروش در بازاری که مصرف‌کنندگان آن شاسی‌بلند و نیم‌شاسی‌های رایج را می‌خواهند، دیر یا زود گزینه‌هایش را برای نوسازی اقتصادی طراحی‌های قدیمی از دست خواهد داد.
این را هم باید اضافه کنم که پیکانتو اصلی سال ۲۰۱۷، امتیاز ایمنی ۳ از ۵ دریافت کرد و دوباره آزمایش نشده است.
احتمالا فقدان رقابت دلیل تنها نقطه ضعف واقعی پیکانتو است: قیمت پایه حدود ۲۰ هزار و ۷۵۰ دلار‌ــ که ببخشید اگر کمی با کلمات بازی می‌کنم، اما یک مقدار گران و گزنده است.
به عبارت دیگر، خودروهای شهری دارند کنار می‌روند، اما حداقل پیکانتو به این سادگی‌ها به آخر خط نمی‌رسد.
© The Independent
